مقایسه ویژگی‌های مورفولوژیکی و آناتومیکی پا در بسکتبالیست‌های با ناپایداری مزمن مچ پا و سالم

کمیل دشتی رستمی، مراد باباخانی، یونس پرنیان،دکتر شهرام آهنجان چکیده: سابقه و هدف : ناپایداری مزمن مچ پا یکی از فراوان­ترین و آزاردهنده­ترین عوارض ناشی از اسپرین­های حاد مفصل مچ پا است. این آسیب به دو علت بالقوه ؛یعنی ناپایداری مکانیکی و ناپایداری عملکردی نسبت داده می شود که متاسفانه طیف کاملی از شرایط پاتولوژیکی منجر به ناپایداری مزمن مچ پا را منعکس نمی­کند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های مورفولوژیکی و آناتومیکی پا در بسکتبالیست­های با ناپایداری مزمن مچ پا و سالم است. مواد و روش­ها: 40 بسکتبالیست در قالب دو گروه (20 بسکتبالیست با ناپایداری مزمن مچ پا و 20 بسکتبالیست بدون سابقه­ی آسیب مچ پا) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. متغیرهای مورد مطالعه ی این پژوهش پهنای قسمت قدامی پا، پهنای قسمت خلفی پا، طول پا و افت استخوان ناوی بودند که در بین آزمودنی­های دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسش­نامه، مصاحبه و معاینه جمع آوری و سپس با استفاده از آزمون های t مستقل و تحلیل تشخیصی(discriminant analysis) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته­ها: مقایسه­ی متغیرها بین دو گروه، تفاوت  معناداری (05/ 0p در بررسی ترکیب متغیرها برای متمایز کردن دو گروه مشخص شد که مدل شامل چهار متغیر مستقل یا پیشبین تحقیق قادر نبود بطور معنادار دو گروه را از هم متمایز کند. نتایج طبقه بندی، نشان داد که این مدل 65% گروه سالم، 70% گروه ناپایداری مزمن مچ پا و 5/67% کل نمونه را به طور صحیح پیش بینی کرده است. همچنین متغیر پهنای قسمت قدامی پا بالاترین همبستگی(84/0) را با تابع تشخیصی داشت. نتیجه­گیری: در کل پهنای قسمت قدامی پا به عنوان یک عامل خطرزا برای ناپایداری مزمن مچ پا در نظر گرفته شده که می تواند به طور معنادار در آسیب ناپایداری مزمن مچ پا نقش داشته باشد.